"Siedem promieni" Jessica Bendinger

Opis:

Widzisz rzeczy, których nie widzi nikt inny. Znasz ludzkie sekrety, lęki, pragnienia. Twój pocałunek ma siłę elektrycznego wstrząsu i może zabić was oboje.

Jesteś kimś więcej, niż ci się wydaje... To jedno zdanie z tajemniczego listu wywraca do góry nogami poukładany świat siedemnastoletniej Beth. Wkrótce zaczyna doświadczać tajemniczych wizji i odkrywać prawdę, jakiej nie przeczuwała - o swojej przeszłości i o sobie samej. Tak niezwykłą, że Beth wątpi w swoje zdrowe zmysły. Ale jest przy niej Richie - i jego miłość daje jej siłę. Lecz tajemniczy dar, którym jest naznaczona, może oznaczać, że będzie musiała wyrzec się miłości...

Moja opinia:

Siedem promieni jest całkiem przyjemną lekturą,ale nie obyło się bez paru niedociągnięć. Wiele razy chciałam przerwać czytanie i dać sobie spokój, ale bardzo, bardzo nie lubię niedokończonych książek. Potrafią czasem prześladować ;)


Akcja w tej powieści jest dość wolna i występują częste przestoje. Mimo ciekawych pomysłów i interesującego rozwoju wydarzeń, książka czasami była po prostu za mało dynamiczna. Cały czas chciałam ją po prostu szybko przeczytać i mieć już za sobą, by zająć się bardziej wciągającymi lekturami. Powieść była wypełniona po brzegi opisami, dotyczącymi przeróżnych sytuacji, przedmiotów, postaci, które spowalniały rozwój wydarzeń. I choć były naprawdę wnikliwe, to jednak przeszkadzały w wgłębianiu się w powieść.

    Tylko jedna osoba rozumiała jej prawdziwą naturę. Nieznajomy, który w swoim liście wyraził wszystko. List przyszedł pewnego dnia, cały złoty jak jej oczy. Na pergaminie wypisano motto:

      Ja jestem tą, która nad przepaścią ludzkiego pożądania puszy się jak paw. Spójrz, jak dumnie kroczę. Przemawiam do wibracji obłędu, która zgromadziła się w kulturze żądzy, pragnienia i władzy. Moje lustro nauczy cię patrzeć na siebie. nagiego. Jestem wyzwolicielką prawdy. jadę na platformie uczciwości i w każdym momencie życia dostrzegam widowisko. Karmię faktami. Oto moja parada.

Pozytywną cechą tej powieści jest piękny i naprawdę pouczający morał, ale nie będę psuć niespodzianki, zdradzając go. Aby dojść do tej prawdy, Beth musi zmierzyć się ze swoimi lękami, gniewem i otaczającymi ją przez całe życie kłamstwami. I ja czytając Siedem promieni zastanawiałam się nad swoim życiem, porażkami, sukcesami i marzeniami. 

      Ludzie tworzą tyle skorup. Motyle robią to najlepiej. Zamieniają się w mleczko w kokonie. Gąsienica po prostu się skrapla. Staje się całkowicie płynna, wyobrażasz to sobie? A potem przybiera postać motyla. Ale zanim zdoła polecieć, musi z całej siły napierać skrzydłami na ochronną powłokę. Jeśli otworzysz kokon, zanim skrzydła będą dostatecznie mocne, motyl nie przeżyję. Tylko że to jest instynktowne i nie boli. Bardzo mało osób godzi się na te fazy przejściowe. Ludzie wybierają ból, żeby pamiętać kim są. Ty nie stanowisz wyjątku.

     Kiedy słyszysz, jak ktoś mówi o czymś, o czym nigdy nikomu nie powiedziałeś, zaczyna ci się krztusić mózg. Odniosłam wrażenie, że jest daleko przede mną, a ja z trudem próbuję ją dogonić.

Siedem promieni to dobra książka, ale niestety czytałam lepsze. Pomysł na fabułę dobry, lecz wykonanie nie zachwyciło. Czuję niedosyt, a polecam tę książkę tym, którzy nie mają akurat pod ręką lepszej powieści.


Moja ocena: 6/10.

Pozdrawiam!