"Gałęziste" Artur Urbanowicz

Opis z okładki:

Nie wierz w nic, co widzisz, słyszysz... i w co do tej pory wierzyłeś... 

Jest taki dom, w którym nie chciałbyś spędzić nocy. Z jakiegoś powodu ciemność w nim jest inna. Jeszcze bardziej złowroga niż gdziekolwiek indziej... 

Jest takie jezioro, w którym mieszkają nieumarli. Ich przewaga nad Tobą jest prosta – oni nie potrzebują nabierać powietrza... 

Jest taki demon, o istnieniu którego wolałbyś nie wiedzieć. Niematerialne uosobienie zła, przed którym nie sposób uciec...

Jest takie miejsce, w którym mieści się ten dom. Miejsce, w sercu którego kryje się też to jezioro i w którym ten demon był od zawsze. To las. Las, w którym za nic w świecie nie chciałbyś się zgubić. Gdy już raz do niego wejdziesz, nie pozwoli Ci wyjść... 

Jest taka historia, której nie chciałbyś poznać. Opowieść, która Cię zaintryguje, zaskoczy i przerazi do szpiku kości. Thriller na baśniowych ziemiach Suwalszczyzny.

Siła sugestii... Siła sugestii to jest potęga.

Moja opinia:

Książka opowiada historię Tomka i Karoliny, którzy wybrali się na małą wycieczkę integracyjną w okolice Suwalszczyzny. W ich już trzyletnim związku coś się nie układało i kilka dni na łonie natury miało im pomóc odbudować relację. Jak na złość, już w drodze coś się zaczęło psuć. Tomek dostał ataku hipoglikemii, a przed rozbiciem się na ulicy uratowała ich tylko zimna krew Karoliny. W dodatku właściciele domu, w którym mieli się zatrzymać zupełnie o nich zapomnieli i postanowili wyjechać. W rezultacie para trafia do małej wioski, schowanej głęboko w lasach Suwalszczyzny, w której nie opuszcza ich uczucie, że coś jest nie tak...

 Na początku niesamowicie irytowali mnie bohaterowie. Są zupełnymi przeciwieństwami i na pierwszy rzut oka w ogóle nie powinni być razem. Drobna, nieśmiała dziewczyna z konserwatywnej, katolickiej rodziny i porywczy, egoistyczny mięśniak, dla którego najważniejszy jest własny interes. Jednak przeżyli ze sobą wiele i z jakiegoś powodu uznali, że warto ten związek ratować. To znaczy Karolina uznała, bo Tomek w sumie był zbyt zajęty sobą, by o tym myśleć.

Po pewnym czasie coraz mniej przeszkadzały mi ich kłótnie i wzajemne wyrzuty. Otóż, zaczęło się dziać. Bardzo realistyczne koszmary, miejsca przepełnione grozą oraz ludzie, tajemniczy  i zdecydowanie zbyt wrogo nastawieni. Zaangażowałam się w tę historię i śledziłam rozwój wydarzeń z żywym zainteresowaniem.

Przez całą noc goniły go na jawie głupie myśli, a on w dalszym ciągu nie potrafił przed nimi uciec. Był przyczepione do niego jak rzep do psiego ogona. Ciągnęły się za nim jak cień.

Tutaj chciałabym zwrócić uwagę na obraz Suwalszczyzny, jaki w tej książce został przedstawiony. Tereny baśniowe, magiczne, ale, dla porównania, bardziej odpowiadające oryginalnym wersjom baśni Braci Grimm niż ich współczesnym przeróbkom. Okolice przyciągające swą dzikością i obietnicą tajemnicy, którą rozpaczliwie chcesz poznać, choć lepiej by ci się żyło bez niej. Klimat był więc co najmniej niepokojący. Przez parę dni mogłam przemieszczać się po domu tylko i wyłącznie przy włączonym świetle, a cieszyłam się ogromnie, że mogę jeszcze spać z wyłączonym.


Jeśli chodzi o język, pierwsze, co rzuca się w oczy to wulgaryzmy. Na początku raziły i irytowały, ale po kilkunastu, kilkudziesięciu stronach pewna bariera w moim umyśle opadła i przeszkadzały mi one tylko, gdy pojawiały się w większej grupie. Podejrzewam, że miał być to zabieg urealniający przedstawianą historię i w tym przypadku jak najbardziej sprawdził się. Ciekawy epitet, gdy użyty dobrze, we właściwym miejscu, może skutecznie zintensyfikować emocje i pozwolić na lepsze identyfikowanie się z bohaterem. W końcu na widok zjawy kto z nas panowałby nad językiem?


Denerwował mnie miejscami szyk zdania czy dobór słów, które wydawały mi się nienaturalne, niepasujące w tym miejscu, wybijające mnie z rytmu. Z kolei innym razem musiałam się zatrzymać i przeczytać raz jeszcze zdanie sformułowane niezwykle sugestywnie, zwięźle i z idealnym doborem słów, gdzie nie odjęłabym ani nie dodała absolutnie nic.


     Wszystko to skumulowało się w niej i znalazło ujście w desperackim wybuchu. Rozpaczliwe myśli na przemian wchodził do jej głowy i wychodziły z niej. A wśród nich to jedno, podstawowe, powtarzane co chwilę pytanie.
        Dlaczego?! Kurwa, dlacze....


Było więc różnie i zarazem ciekawie. Cały czas trzymałam się tylko nadziei, że oni przeżyją te swoje pełne grozy przygody cało i względnie zdrowo, bez lądowania w zakładzie psychiatrycznym. 

A co się tyczy zakończenia... Tego się nie spodziewałam. Zupełnie. Zanim ja podniosłam szczękę z ziemi... Ach, czemuż ja ten prolog czytałam... Nie spodobał mi się finał, cicho liczyłam na happy end, ale z drugiej strony podziwiam szczerze, bo... w życiu się tego nie spodziewałam! Dopiero na końcu spojrzeliśmy na historię z innej strony i wszystkie kropki połączyły się w spójną całość. A mi pozostało się zastanawiać: "jak to wszystko mogło zdarzyć za moimi plecami?" 

Podsumowując, takiej huśtawki emocji dawno nie przeżyłam. Bardzo się cieszę, że Gałęziste trafiły w moje ręce. Thrillery i powieści grozy sprawiają, że wychodzę poza swój czytelniczy comfort zone i są wyzwaniem, które od czasu do czasu naprawdę warto podjąć. W końcu najważniejsze, by się rozwijać!

Ale zaznaczam i niech przeczyta, kto trzeba - tak daleko poza strefę bezpieczeństwa jak Tomek i Karolina to ja się nie wybieram! :D

Moja ocena: 8/10.

 

Pozdrawiam!

Za możliwość przeczytania Gałęzistych dziękuję serdecznie autorowi!