"Sztuka przywództwa. Piłsudski" Piotr Gajdziński

Opis:

„Oto idzie cholerne Imperium Brytyjskie!” – krzyknął na widok Winstona Churchilla jeden z robotników. Taką charyzmę – a także wizję przyszłości – miał też Józef Piłsudski. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, późniejszy legionista, adiutant Marszałka i generał, po raz pierwszy zobaczył... 

... Piłsudskiego w Paryżu, dokąd ten przyjechał szukać żołnierzy do Legionów. „W tym okresie Komendant przypominał mi jednego z największych samotników. Kolumba, który błagał o okręty potrzebne mu do odkrycia nieznanego a wyczuwalnego lądu” – wspominał. Prawdziwi przywódcy rodzą się w trudnych czasach – to wówczas ich pewność siebie, wiara w sukces, konsekwencja i determinacja objawiają swoją sprawczą moc. Dla Polaków Piłsudski pozostaje kwintesencją tych cech. 

Sztuka przywództwa jest nie tyle książką o Piłsudskim, co raczej opowieścią o przywództwie realizowanym przez Piłsudskiego. Analizą metod i sposobu działania Komendanta, które jego samego wyniosły na szczyty władzy w Polsce, a Polskę przywiodły do niepodległości.

Bo drzemała w nim siła człowieka wiedzącego, do jakiego celu zmierza, a cel ten nazywał się Polska. 

Moja opinia:

Sztuka przywództwa to krótka, niepozorna książka, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Z historią nigdy nie było mi po drodze i zwykle nie sięgam po związane z nią pozycje. Przywództwo to jednak magnetyczne słowo, zainteresowało mnie i chciałam sprawdzić, co też ta opowieść ma do zaoferowania. 

W każdej działalności publicznej, polityki nie wyłączając, do osiągnięcia sukcesu niezbędne jest szczęście. 

Książka ma zaledwie sto osiemdziesiąt stron dość dużą czcionką. Jest więc stosunkowo krótka, napisana zwięźle i konkretnie, dzięki czemu wciąga i trudno nie pochłonąć ją w jeden wieczór. Autor przekazuje dokładnie, skrupulatnie i z przenikliwością swoje spostrzeżenia i zdobytą o Piłsudskim wiedzę językiem ciekawym, a zarazem prostym i płynnym. Czytałam więc szybko i z żywym zainteresowaniem, pochłaniając stronę za stroną. 

Analiza biografii największych przywódców nie pozostawia wątpliwości - warunkiem niezbędnym jest pracowitość i wytrwałość. 

Opowieść podzielona jest na siedem części, a każdy poprzedzony jest kilkoma zdaniami oddającymi główną myśl następującego rozdziału. Dawało to poczucie uporządkowania. Miałam odczucie, jakby historia była napisana w ten sposób, by samą formą reprezentować dyscyplinę i uwagę skupioną na celu, czyli coś co cenił sam Piłsudzki.

Charyzma Piłsudzkiego brała się z niezłomności jego przekonań, siły wiary w słuszność obranej drogi i spokoju, z jakim dążył do wybranego celu. 

Z kart historii wyłania się obraz Piłsudzkiego, który wzbudza podziw i respekt. Silny wolą, wyróżniający się zdecydowaniem i nadludzką wytrwałością. Nigdy nie pozwalał sobie na zmęczenie, pokazanie słabości. Autor nie odwracał też wzroku od mniej pochlebnych cech, jak skłonność do dyktatorstwa i okazywanie braku szacunku do najbliższych podwładnych. Postać Piłsudzkiego jest więc przedstawiona skrupulatnie i dokładnie, jakby z brutalną szczerością. 

... często nakłaniał swoich współpracowników do myślenia i działania niekonwencjonalnego, zawsze ostro krytykując swoich podwładnych za rutynę, przyzwyczajenie do automatycznego, bezpiecznego działania, za niesięganie do nowatorskich rozwiązań. 

Bardzo cieszę się, ze ta pozycja sama trafiła w moje ręce, bo będąc na książkowych zakupach nigdy nie wrzuciłabym jej do swojego koszyka. Mimo, że zupełnie nie jest w moim guście, spędziłam z nią kilka fascynujących godzin i z czystym sumieniem polecam każdemu, szczególnie tym nieprzekonanym, jak ja, do bardziej historycznych pozycji. Warto dać się pozytywnie zaskoczyć ;)

Pozdrawiam!

Przywództwo nie jest piękną opowieścią o władzy. To opowieść o autorytecie, wstrzemięźliwości, charyzmie i, przede wszystkim, o odpowiedzialności.